Signal to Noise Ratio to warszawskie trio (Maria Białota – syntezatory, Przemysław Piłaciński – gitara, instrumenty dęte, Adam Izaak Wasążnik – perkusja) tworzące rozbudowane, przestrzenne utwory za pomocą wspólnych improwizacji i eksperymentalnych systemów dźwiękowych. Ich nowe wydawnictwo „Poszycie” (premiera 24 października 2025) zawiera ponad godzinę muzyki opartej na zarejestrowanych w studiu improwizowanych wykonaniach na żywo. Znalazł się w nich jawajski gamelan, osobiście programowane efekty elektroniczne i przepuszczane przez wzmacniacz gitarowy instrumenty dęte. Styl zespołu znacząco ewoluował od jego powstania w 2003 roku, rozwijając się od wczesnych poszukiwań na pograniczu rocka progresywnego i estetyki lo-fi, do obecnego, psychodeliczno-ambientowo-drone’owego wcielenia.
Stałym elementem działalności Signal To Noise Ratio są współprace wybiegające poza typowe działania zespołów rockowych. Zainteresowanie klasyczną muzyką Indonezji jest powracającym wątkiem w ich twórczości, a współpraca z Warszawską Grupą Gamelanową zaczęła się już w 2018 roku na winylowym singlu „Zanim”. Trio stworzyło oryginalną ścieżkę dźwiękową do filmu niemego „Furman śmierci” (wykonywaną w latach 2008-2011, m.in. na Festiwalu Niemego Kina w Warszawie i Tofifest w Toruniu), a utwory Signal To Noise Ratio zostały wykorzystane w ścieżce dźwiękowej filmu „Puzzle Doc” (2018). Zespół wyprodukował też dwa nagrodzone remiksy dla norweskiej avant-jazz-metalowej grupy Shining. Zremiksowali współczesną kompozycję Wojciecha Błażejczyka „Lśnienie”, w której to produkcji towarzyszył im trębacz Olgierd Dokalski. Dostali się do finału konkursu interpretacji piosenek Marka Grechuty (z coverami „Drogi za widnokres” i „Może usłyszysz wołanie o pomoc”). Ale to nie wszystko. Signal to Noise Ratio działa jednocześnie na wielu muzycznych terenach – ambientu, drone’u, muzyki eksperymentalnej, rocka i współczesnej muzyki poważnej.
„Poszycie” było początkowo projektem pobocznym, nad którym trio pracowało podczas przygotowywania bardziej intensywnego albumu „Poroże” (premiera nastąpi w 2026 roku). Cztery około piętnastominutowe utwory dojrzały jednak na tyle, że wypełniły pełną i spójnie brzmiącą płytę. Każdy z nich prezentuje nieco inne podejście do opartej na improwizacji, przestrzennej muzyki. W „Pozornie w lesie nic się nie dzieje” zespołowi towarzyszy Maja Baczyńska, która mikrotonowo rozszerza zestaw używanych dźwięków, grając na misach dźwiękowych o intuicyjnie dobranych wysokościach. „Hadap ke Barat” (nagrany z Warszawską Grupą Gamelanową) łączy jawajską skalę pelog z nastrojonym w systemie równomiernie temperowanym analogowym syntezatorem. „Wrzesień” oparty jest na amplifikowanych dźwiękach granych na flugelhornie i myśliwskim rogu, przetwarzanych elektronicznie za pomocą specjalnie stworzonych na tę okazję w języku Max efektów. „Tamta strona/ta strona/nigdzie” to niemetryczna improwizacja rytmicznie dryfująca w stronę nieco jazzowego klimatu. Ale znajomość tych technicznych szczegółów nie jest niezbędna w odbiorze „Poszycia” – wszystkie cztery utwory rozpościerają medytacyjne przestrzenie, w których można zanurzyć się w pełni intuicyjnie.
„Poszycie” ukazało się nakładem wytwórni Strange New Sounds w trzech różnych formatach: streaming/download, CD i limitowana do 50 sztuk kaseta.
Na podstawie materiałów informacyjnych zespołu.
