Rockowo-bluesowy zespół Tedeschi Trucks Band pochodzi z Jacksonville na Florydzie. Powstał w 2010 roku i jest prowadzony przez małżeństwo Susan Tedeschi i Dereka Trucksa. Do współpracy zaprosili spore grono znanych i utalentowanych muzyków, z którymi mieli przyjemność grać od dłuższego czasu przy przygotowaniu swoich kolejnych albumów.
Amerykańska wokalistka jazzowa i soulowa, gitarzystka - Susan Tedeschi - w dzieciństwie śpiewała w kościelnym chórze i zespole teatralnym. W wieku 18 lat założyła własny band - The Smoking Section, a podczas studiów w Berklee College Of Music śpiewała również w The Reverence Gospel Ensemble. Zadebiutowała swoją pierwszą płytą „Better Days” w 1995 roku. Następnie ukazały się jeszcze kolejne albumy: „Just Won’t Burn” (1998), „Wait For Me” (2002), „Live From Austin” (2004), „Hope And Desire” (2005) i „Back To The River” (2008). Została też zaproszona do studia podczas nagrywania dwóch utworów („Crazy” i „Kansas City”) na albumie Willie Nelsona „Milk Cow Blues” (2000). Barwę i siłę jej głosu porównuje się często do Bonnie Raiit i Janis Joplin.
Z kolei Derek Trucks to gitarzysta, wokalista i kompozytor, który zetknął się z muzyką w bardzo młodym wieku za sprawą wuja Butcha Trucksa, perkusisty znanej grupy The Allman Brothers Band. Zawodowo zaczął grać w wieku 11 lat właśnie w The Allman Brothers Band, gdzie doskonalił swoje umiejętności gry na gitarze. Mając lat 13 zagrał u boku Buddy Guy’a. Niedługo potem założył zespół Derek Trucks Band, z którym nagrał następujące albumy: „The Derek Trucks Band” (1997), „Out Of The Madness” (1998), „Joyful Noise” (2002), „Soul Sorenade” (2003), „Live At Georgia Theatre” (2004), „Songlines Live” (2006), „Live At Sioux Falls Jazz And Blues Festival” (2007), „Already Free” (2009), „Roadsongs” (2010). Z grupą Allman Brothers Band nagrał: „Peakin’ At The Blues” (2000), „Hittin’ The Note” (2003), „Live At The Beacon Theater DVD” (2003), „One Way Out” (2004). Regularnie brał udział w festiwalu Cross Roads Guitar Festival i podczas trasy koncertowej towarzyszył zespołowi Erica Claptona oraz grał na płytach Davida Sanborna, Tinsley Ellisa, Gregga Allmana. Występował również z B. B. Kingiem, Joe Bonamassą i Dusty Hill. W 2011 roku, według magazynu The Rolling Stones, został sklasyfikowany na 16. miejscu najlepszych gitarzystów wszech czasów.
Wróćmy jednak do płyty „Revelator”, która ukazała się w czerwcu 2011 roku i za którą to Susan i Derek, już jako Tedeschi Trucks Band, otrzymali nagrodę Grammy za najlepszy współczesny album bluesowy. Producentem krążka jest Derek Trucks i Jim Scott (Johnny Cash, Red Hot Chili Peppers, Wilco). Na albumie zamieszczono 12 kompozycji, a otwiera go nagranie „Come See About Me”. Myślę, że wspólne granie z Allman Brothers odgrywa tu znacząca rolę, jest znakomita sekcja rytmiczna i dęta, piękne brzmienie gitary, od której rozpoczyna się ten kawałek, w tle słuchać delikatne klawisze. Wszystko to jest odpowiednio wyważone, nie razi słuchacza tą tak dużą dawką instrumentów. Następny utwór, „Don’t Let Me Slide”, to bardzo soulowy, a zarazem bardzo wręcz nastrojowy kawałek. Chórki robią wrażenie, a gitarowe solo w wykonaniu Trucksa jest po prostu znakomite. Od samego początku cudownie brzmi „Midnight Harlem”. Trudno jest się oderwać od tak świetnie skomponowanej, od strony instrumentalnej i wokalnej, piosenki. Kolejne kompozycje: „Bound Of Glory”, „Simple Things”, „Until You Remember” i „Ball And Chain” prezentują wysoki poziom, ale przede wszystkim cieszą słuchacza nastrojowymi, pełnymi uroczych dźwięków przestrzeniami. W kawałku „These Walls” gitara nadaje muzyce etnicznego brzmienia, a całość oparta jest na stonowanym balladowym i nastrojowym graniu. Trochę ostrzejsze dźwięki spotkamy słuchając „Learn How To Love”, gdzie Susan swym głosem od razu podkreśla bluesowo-rockowe brzmienie. Instrumentalne nagranie „Shrimp And Grits” wprowadza nas do przedostatniego, bardzo funkowego numeru, jakim jest „Love Was Something Else To Say”. Album „Revelator” kończy się nagraniem utrzymanym w balladowym nastroju: „Shelter”, w którym, a właściwie po nim, po kilku sekundach ciszy rozbrzmiewa ponad trzyminutowe instrumentalne zakończenie „Ghost Light”.
Na krążku tym zagrali: Derek Trucks (gitara), Susan Tedeschi (wokal, gitara rytmiczna), Oteil Burbridge (gitara basowa), Kofi Burbrige (instrumenty klawiszowe, flety), Tyler Greenwell i J.J. Johson (obaj na perkusji), Mike Mattison i Mark Rivers (harmonie wokalne), Kebbi Williams (saksoone), Maurice Brown (trąbka) i Saunders Sermons (puzon). Ponadto w studiu pojawili się następujący muzycy towarzyszący: Oliver Wood (gitary i śpiew), David Ryan Harris (gitary), Ryan Shaw (śpiew w chórkach), Eric Krasno (gitara akustyczna), Alam Khan (sarod) i Salar Nader (tabla). Mając takie zaplecze zdolnych muzyków można zagrać wszystko, a przy tym dać popis swoich przeogromnych umiejętności i niesamowitej swobody grania.
Zespół Tedeschi Trucks Band wydał w 2012 roku podwójny album koncertowy „Everybody’s Talkin’”. Myślę, że warto zapoznać się z koncertowym obliczem tego wieloosobowego zespołu. Gorąco polecam. Pod koniec września 2013 roku będziemy mieli okazję poznać nowy studyjny album zespołu zatytułowany „Made Up Mind”, który wydany będzie przez Masterworks Records. Na pewno warto będzie czekać na to wydawnictwo.
Przy okazji dzisiejszego omówienia pierwszego krążka zespołu Tedeschi Trucks Band warto wspomnieć o koncercie, który miał miejsce w Białym Domu 21 lutego 2012 roku. Prezydent Barack Obama i jego małżonka Michelle zaprosili w ramach obchodów African American History Month znakomitych muzyków. A zagrali: B.B. King, Mick Jagger, Jeff Beck, Budy Guy oraz Susan Tedeschi, Derek Trucks i Warren Haynes wykonując wspólnie utwór „I’d Rather Go Blind”. Polecam poszukać w internecie fragmentów tego koncertu, który ukazał się też w formie wydawnictwa DVD „In Performance Red White & Blues At White House 2012”.
