Na debiutancką płytę, istniejącej i koncertującej regularnie od około trzech lat formacji Beam Light, składa się jedenaście utworów. Liderem zespołu jest Aleksandra Dudziak, która śpiewa i gra na instrumentach klawiszowych, jest także autorką muzyki i tekstów wszystkich utworów. Oprócz niej, trzon zespołu stanowi perkusista Wojciech Sochaczewski. Na potrzeby debiutanckiej sesji nagraniowej dokooptowani zostali: perkusista, tu grający również na gitarach (Gerard Niemczyk), basista (Mateusz Cudzich) i saksofonista (Marek Batorski).
Brzmienie płyty, o gęstej fakturze, utkanej przy pomocy opisanego powyżej instrumentarium, osadzone jest gdzieś pomiędzy muzyką zespołów Pink Floyd i Talk Talk, przywołuje także miejscami skojarzenia z dokonaniami Dead Can Dance. To wszystko nie dziwi, gdy poznamy nazwisko realizatora i współproducenta nagrań, Ryszarda Kramarskiego – lidera art rockowego Millenium, którego osoba z całą pewnością odcisnęła silne piętno na końcowym rezultacie sesji.
Wyrafinowane i subtelne linie melodyczne utworów inkrustowane brzmieniem gitar, saksofonów i perkusjonaliów prowadzone są zjawiskowym, pełnym barw, aksamitnym głosem Aleksandry, nieomylnie kojarzącym się z Tori Amos i Sinead O’Connor. To czysta poezja dźwięków... Uwagę przykuwają fantastyczne partie saksofonu, grane przez znanego i cenionego krakowskiego muzyka Marka Batorskiego w utworach „Asking For The Promised Land” i „Far Away”. W połączeniu z onirycznym głosem wokalistki, wprowadzają nas one w ulotność melancholii, niczym subtelne błękity obrazów Chagalla. Obok wymienionych już utworów, od pierwszego słuchania niezapomniane emocje wzbudza we mnie kompozycja „Other Side Of The Mirror” i niechże artyści nie poczytują mi za złe porównania ich dokonań do mojego ulubionego albumu art rocka, „Colour Of Spring” grupy Talk Talk, bądź co bądź tytanów gatunku.
Niebywale mocną stroną płyty są teksty, wszystkie autorstwa liderki zespołu. Nie wiem, zbyt osobiste może, by śpiewać je w języku polskim, jak w utworach „Drunk Thoughts” (I don’t like your drunk thoughts...) czy „Far Away” (...look at me I’m falling!....that’s my life goes on...) i o wyrażanych odniesieniach do problemów religii i wiary, jak w otwierającym album „Asking For Promised Land” czy „Waiting For”. Żadnego grafomaństwa. Wszystko przemyślane, osobiste i precyzyjne, nie da się koło nich przejść obojętnie, zmuszają wręcz do pogłębionej refleksji.
Wsłuchajcie się w teksty uważnie, artystka chce się z wami podzielić czymś niezwykle ważnym, śpiewając o was, o świecie, o sobie samej.... A jak przepięknie głosi ona to swoje przesłanie...! Gdy dodam jeszcze na koniec, iż Aleksandra Dudziak zaprojektowała także stronę plastyczną wydawnictwa, oczywistym będzie, że otrzymaliśmy precyzyjnie przemyślany, całkowicie autorski projekt.
I oto nagle, w ten smutny po mojemu, bezideowy dla sztuki, a dla muzyki w szczególności, czas, gdzie większość tekstów w utworach jest „o siedmiu zbójach”, rozpiętych gdzieś pomiędzy „ja kocham ciebie, ty kochasz mnie”, a „nienawidzę was”, objawił mi się „Promień Światła” przyobleczony w kawał świetnej muzyki i tekstów, których można słuchać bez końca....
…I see the light...!…I see the light…!….”Beam Light”…!
