Quicksilver Messenger Service to amerykański zespół, który powstał w 1965 roku w San Francisco. Był jednym z prekursorów psychodelicznego rocka, do dziś uważany jest za ikonę muzyki hippisowskiej, a w swoich kompozycjach często pozwalał sobie na długie, jammujące partie instrumentalne, w których muzycy dawali upust swoim mocno rozbudzonym dążeniom improwizacyjnym.
Pierwszy album Quicksilver Messenger Service wydany został w 1968 roku, a do momentu zakończenia swojej działalności (w 1976r.) zespół wydał w sumie osiem albumów studyjnych. Po kilku latach milczenia, w latach 80., wznowił na krótko działalność, starając się nadążyć za ówczesną modą, lecz w efekcie nie odnalazł się w nowej, nasyconej elektroniką, rzeczywistości.
Omawiany dzisiaj album jest wydanym niedawno zapisem archiwalnego koncertu, który odbył się 29 marca 1970 roku w klubie Old Mill Tavern, a zarazem pamiątką po działalności sześcioosobowego wcielenia zespołu, na czele którego stał wówczas śpiewający gitarzysta Dino Valenti, który powrócił do zespołu po kilku miesiącach „przerwy w życiorysie” (dosłownie: był dwukrotnie więziony za posiadanie narkotyków). Zespół w tamtym czasie intensywnie koncertował, promując materiał ze swojego trzeciego longplaya „Shady Grove” (1969). Występy na żywo były w tamtym czasie dla członków zespołu chlebem powszednim, a zarazem głównym źródłem dochodów. Płyty nie sprzedawały się w dużych ilościach, a mocno rozimprowizowane kompozycje, niejednokrotnie przypominające regularne jam sessions, nie pomagały grupie w zdobyciu masowej popularności. Jednakowoż, w hippisowskich kręgach Quicksilver Messenger Service szybko zyskiwał sobie miano zespołu kultowego. Głównie za sprawą tego, że na żywo prezentował się wyjątkowo udanie, o wiele ciekawiej niż na albumach studyjnych. Stąd też ten wydany po latach na płycie CD koncert z 1970 roku jest wspaniałą pamiątką tamtych czasów, dodajmy: pamiątką doskonale oddającą fenomen scenicznych możliwości zespołu, który występował wtedy w następującym składzie: Dino Valenti (g, v), Gary Duncan (k), John Cippolina (g, v), David Freiberg (bg, v), Greg Elmore (dr) oraz James Cotton (harmonijka).
Jestem pewien, że ten ponad godzinny koncert sprzed 40 lat z okładem będzie bardzo miłą niespodzianką dla oddanych sympatyków tej dawno nieistniejącej grupy. Warto po niego sięgnąć, by poczuć ducha epoki flower power oraz na własne uszy przekonać się jak wiele zmieniło się w upodobaniach młodych uczestników koncertów rockowych. Wtedy, gdy nie liczyły się efekty wizualne, gra świateł, lasery, stroje, ani też układy choreograficzne, najważniejsza była muzyka. A w wydaniu muzyków tworzących Quicksilver Messenger Service była ona podana w najczystszy i najbardziej naturalny sposób. Dziś sporo zmieniło się pod tym względem. Dziś nikt już nie gra na żywo tak jak oni…
