Dziś mała przerwa od prog rocka. Bo w ten poświąteczny czas w moim odtwarzaczu kręci się prawdziwa rockandrollowa płyta. Płyta nowa, świeżutka, dopiero co wydana, a w dodatku dająca podczas słuchania prawdziwego pozytywnego kopa. W sam raz, by odpowiednio nakręcić się przed czekającym nas sylwestrowym szaleństwem.
Neon Alley to pochodząca z Bostonu grupa grająca żywego, organicznego i bliskiego swoim korzeniom hard rocka. I to nie tylko pod względem stylistycznym, ale także ideologicznym. W tym graniu nie chodzi o szybki sukces komercyjny, o błyskawicznie zarobioną mamonę, ale o styl życia, o uczciwe piosenki skomponowane i zagrane prosto z serca, chodzi o tę klasyczną rockandrollową prawdę.
Główną postacią w zespole Neon Alley jest wokalista, gitarzysta i pianista David Vaccaro, który na amerykańskiej scenie działa aktywnie już od lat 90. minionego wieku. Wraz z Mike’em McDonaldem (bg, v) i Scottem Marionem (dr) grają muzykę nawiązującą do najlepszych wzorców tego gatunku. Neon Alley często koncertuje i robi to zarówno w dużych salach, jak i małych, kameralnych klubach, które są chyba idealną scenerią dla dynamicznych, pełnych energii i żywiołowości koncertów. Neon Alley w swoim klasycznym ujęciu to typowe power trio grające muzykę niezwykle przystępną i zrozumiałą. Prawdziwą. Na swojej płycie zespół daje pokaz rzetelnego i soczystego grania napędzanego przez dźwięki gitar, zapadające w pamięć melodie i niesamowicie przyjemnego w odbiorze śpiewu. Robi to wszystko w sposób tak bezpretensjonalny, że przypomina mi on inne, bardziej popularne power trio – The Jelly Jam. Takich utworów, jak „That’s How It Is”, „All I Want”, „Let Your Lovin’ Come Down” czy balladowego „I Only Want To Be With You” nie powstydziliby się Ty Tybor i spółka.
