Ukraiński projekt o nazwie Karfagen działa pod kierownictwem multiinstrumentalisty Antony Kalugina juz od wielu, wielu lat. Niedawno przypomniał się on nowym albumem zatytułowanym „Spektra”. To już ósmy studyjny krążek tego zespołu, w większości cały instrumentalny, jedynie w utworze „Terra Incognita” słyszymy wieloosobowy chór. Reszta to bogata pod względem instrumentalnym (typowo rockowe instrumenty plus klawesyn, skrzypce, akordeon, flety i saksofon altowy) oraz aranżacyjnym muzyka. Podzielona jest na trzy części, a właściwie „fazy” tworzące trzy długie suity poskładane z krótkich, zazwyczaj 2-3 minutowych tematów. Imponująca jest liczba instrumentalistów towarzyszących na tej płycie Kaluginowi. Naliczyłem ich piętnaścioro, ale kto wie czy nie było ich więcej, bo bogactwo i różnorodność dźwięków wskazuje na to, że „Spektry” słucha się jak prawdziwie monumentalnego, wielowątkowego dzieła, pełnego kolorytu, dramaturgii i mnóstwa ciekawych melodii.
Z drugiej zaś strony, podczas słuchania tego albumu można odnieść wrażenie, że Kalugin i spółka zaczynają gonić w piętkę. Że już podobnych płyt słyszeliśmy bez liku. Można by przywołać nazwy i nazwiska muzyków, których twórczość, a właściwie jej wyraźne ślady i ewidentne inspiracje, można z łatwością wyłapać na tym krążku: Camel, Gilmour, Metheny, Hackett, Oldfield, Sunchild, Hoggwash (te dwie ostatnie to grupy, w których także udziela się Kalugin), liczne wpływy muzyki folk… Jest tego naprawdę sporo. Nie ma więc sensu słuchać muzyki Karfagen poprzez pryzmat różnorakich wpływów. Trzeba przyjąć tę muzykę taką jaka jest, z całym dobrodziejstwem inwentarza.
Dla jednych „Spektra” będzie rzeczą absolutnie wspaniałą i inspirującą, dla innych zwykłym przerostem formy nad treścią. Prawda leży chyba gdzieś pośrodku, bo oprócz naprawdę fajnych i pastelowych tematów, przytrafia się na tym albumie trochę dłużyzn, które spychają tę pozycję raczej do kategorii „muzyka ilustracyjna”, a w niektórych fragmentach nawet do działu „elevator music”…
