Wydany w 1996 r. debiutancki krążek „Song Of The Siren” tej amerykańskiej wokalistki zyskał sobie wiele pochlebnych recenzji, w których chwalono nie tylko wspaniałe umiejętności Michelle, ale i jej nieprzeciętną urodę. Michelle nagrała go z muzykami popularnej grupy Glass Hammer. Aż 5 lat przyszło nam czekać na kolejny album tej artystki. Za jego produkcję wziął się tym razem sam Clive Nolan (Pendragon, Arena), który wydatnie odcisnął swój ślad w muzyce skomponowanej przez Michelle, nasycając poszczególne utwory niebywałą dawką orkiestracji i niemal klasycznych partii fortepianu. Wśród muzyków, którzy brali udział w nagrywaniu tej płyty znajdujemy m.in. perkusistę Doanne Berry’ego (Jethro Tull), basistę Petera Gee (Pendragon) oraz gitarzystów Karla Grooma (Threshold) i Petera Banksa (ex-Yes), a także wokalistę Bobby Kimballa (Toto). Trzeba przyznać, że to zacne grono, choć nigdy nie spotkało się w studiu równocześnie, stanęło na wysokości zadania i doskonale odtworzyło tę niełatwą i wymagającą sporego muzycznego wyrobienia muzykę. Cała płyta brzmi niczym soundtrack z parateatralnego przedstawienia, nastrojowe melorecytacje mieszają się tu z drapieżną ekspresją, piękne melodie kontrastują z uporczywymi dźwiękami. Nad wszystkim króluje aksamitny głos głównej bohaterki, który czasem upodabnia się do Kate Bush, czasem do Tori Amos, czasami brzmi łudząco podobnie do Tracy Hitchings, a nawet Lisy Minelli. „Marked For Madness” to album niełatwy w odbiorze. Ma jednak w sobie coś, co intryguje i zachęca do bliższego, bardziej uważnego poznania. A gdy już po kilkakrotnym przesłuchaniu uda nam się dotrzeć do ukrytych skarbów, wówczas satysfakcja gwarantowana.Young, Michelle - Marked For Madness
, Artur Chachlowski
Wydany w 1996 r. debiutancki krążek „Song Of The Siren” tej amerykańskiej wokalistki zyskał sobie wiele pochlebnych recenzji, w których chwalono nie tylko wspaniałe umiejętności Michelle, ale i jej nieprzeciętną urodę. Michelle nagrała go z muzykami popularnej grupy Glass Hammer. Aż 5 lat przyszło nam czekać na kolejny album tej artystki. Za jego produkcję wziął się tym razem sam Clive Nolan (Pendragon, Arena), który wydatnie odcisnął swój ślad w muzyce skomponowanej przez Michelle, nasycając poszczególne utwory niebywałą dawką orkiestracji i niemal klasycznych partii fortepianu. Wśród muzyków, którzy brali udział w nagrywaniu tej płyty znajdujemy m.in. perkusistę Doanne Berry’ego (Jethro Tull), basistę Petera Gee (Pendragon) oraz gitarzystów Karla Grooma (Threshold) i Petera Banksa (ex-Yes), a także wokalistę Bobby Kimballa (Toto). Trzeba przyznać, że to zacne grono, choć nigdy nie spotkało się w studiu równocześnie, stanęło na wysokości zadania i doskonale odtworzyło tę niełatwą i wymagającą sporego muzycznego wyrobienia muzykę. Cała płyta brzmi niczym soundtrack z parateatralnego przedstawienia, nastrojowe melorecytacje mieszają się tu z drapieżną ekspresją, piękne melodie kontrastują z uporczywymi dźwiękami. Nad wszystkim króluje aksamitny głos głównej bohaterki, który czasem upodabnia się do Kate Bush, czasem do Tori Amos, czasami brzmi łudząco podobnie do Tracy Hitchings, a nawet Lisy Minelli. „Marked For Madness” to album niełatwy w odbiorze. Ma jednak w sobie coś, co intryguje i zachęca do bliższego, bardziej uważnego poznania. A gdy już po kilkakrotnym przesłuchaniu uda nam się dotrzeć do ukrytych skarbów, wówczas satysfakcja gwarantowana.
