Wilson, Damian - Cosmas

Artur Chachlowski

ImageSympatycy progresywnego rocka znają zapewne Damiana Wilsona głównie przez pryzmat działalności w zespole Landmarq. Pisaliśmy już o losach tej grupy w niniejszej rubryce (MH 2’96), ale nie wszyscy chyba pamiętają, że niespokojny duch tkwiący w ciele tego wokalisty sprawia, że Wilson działa równolegle w kilku różnorodnych przedsięwzięciach. Właśnie pod koniec ubiegłego roku ukazał się jego debiutancki album solowy „Cosmas”. I zawiera on muzykę całkiem inna niż ta, do której na przestrzeni ostatnich kilku lat Damian Wilson zdążył nas przyzwyczaić.

Progresywny świat usłyszał o naszym bohaterze po raz pierwszy na początku 1992 roku, kiedy to przystąpił on do zdobywającego sobie coraz większą popularność zespołu Landmarq. Popularność ta wynikała z opublikowanego kilka miesięcy wcześniej na kompilacyjnym albumie wytwórni SI Music utworu „Suite St. Helen’s”. Ta blisko 10-cio minutowa kompozycja wykonana była przez Landmarq jeszcze z wokalistą Robem Lewisem Jonesem. Jednak jego udział w składzie zespołu okazał się dość krótkotrwały, a nowy twarz w zespole w osobie Damiana Wilsona przysporzyła tej grupie nie tylko ciekawie brzmiącego głosu, lecz także szereg interesujących pomysłów muzycznych. Debiut płytowy Landmarqu „Solitary Witness” (1992) okazał się niebywałym sukcesem, podobnie jak i wydany rok później drugi krążek zatytułowany „Infinity Parade”. Płyty te szybko utorowały drogę zespołowi do ścisłej czołówki brytyjskiego artrocka, a wszystkie fachowe fanziny związane z tym gatunkiem zaczęły wymieniać nazwę Landmarq jednym tchem obok Pendragonu, Galahadu, IQ, czy Shadowlandu.

Mniej więcej w tym samym czasie Wilson poczuł, że śmiało może spróbować swych sił w trochę innym repertuarze i przystąpił do tworzonej właśnie przez gitarzystę Karla Grooma heavymetalowej formacji Threshold. Zespół ten grający ciężką, nie pozbawioną jednak epickich elementów odmianę rocka odniósł niebywały sukces albumem „Wounded Land” (1993) i stał się szybko flagowym okrętem młodych brytyjskich grup progresywnych. Bez wątpienia spora w tym zasługa Wilsona, którego oryginalny i mocny głos oraz intrygujący sposób interpretacji z pewnością nie miały wówczas równych sobie. Barwa głosu Wilsona momentami do złudzenia przypomina Roberta Planta, czasami zbliża się do drapieżności Iana Gillana, a jego skala rozpościera się równie szeroko, jak wokal samego Freddie Mercury’ego. To, że głos Wilsona doskonale sprawdza się zarówno w spokojnych balladach, jak i ostrych hardrockowych numerach od wielu lat znajduje swoje odbicie w dorocznych plebiscytach czytelników magazynu Wondrous Stories - najbardziej wpływowego branżowego pisma zajmującego się rockiem progresywnym. Niemal co rok Damian Wilson nie ma sobie równych w kategorii „najlepszy wokalista roku”.

Zalety obecności Wilsona na albumach zespołów Landmarq i Threshold dostrzegli wkrótce bossowie wielkich koncernów płytowych, którzy pod koniec 1993r. zachłysnęli się możliwościami wokalnymi naszego bohatera w trakcie przesłuchań potencjalnych następców Bruce’a Dickinsona po opuszczeniu przez niego grupy Iron Maiden. Damian znalazł się na trzyosobowej shortliście finalistów i choć w efekcie posada w Iron Maiden przypadła komuś innemu, to podpisał on kontrakt na występy w tworzonej wówczas grupie La Salle, która jednak z neoprogresywnym rockiem wspólnego miała raczej niewiele.
W międzyczasie dwie „macierzyste” grupy Wilsona, czyli Landmarq i Threshold  postarały się o nowych wokalistów i wydawało się, że jego działalność w artrockowym świecie jest już raz na zawsze zamkniętą kartą historii. Ale niespodziewanie, gdzieś w połowie 1995 roku, po wygaśnięciu kontraktu z La Salle i po rozlicznych rozczarowaniach związanych z działalnością tego zespołu Damian Wilson mógł znowu przystąpić do realizacji swoich nowych pomysłów. Rozpoczął współpracę z synem Ricka Wakemana Adamem i założył z nim grupę Jeronimo Road, z którą zrealizował m.in. nagranie „Starship Trooper” dla potrzeb przygotowywanego przez firmę Magna Carta albumu - hołdu twórczości grupy Yes. Z kolei, gdy tylko koledzy z Thresholdu i Landmarqu dowiedzieli się, że Wilson ma znów rozwiązane ręce, czym prędzej pozbyli się jego następców i dokoodoptowali go do swych składów w charakterze pełnoprawnego członka. Wielki powrót Wilsona  do branży podkreślony został przez bardzo udane nowe albumy tych formacji. W 1996 roku Landmarq wydał swój trzeci krążek „The Vision Pit”, a w marcu 1997 roku Threshold zrealizował doskonale przyjętą  płytę  „Extinct Instinct”. Jakby jeszcze tego było mało jesienią ubiegłego roku ukazał się wspomniany na wstępie debiutancki solowy album Damiana Wilsona zatytułowany „Cosmas”. Muzycznie nie przypomina on raczej tego, do czego przyzwyczaił on nas w trakcie działalności w Landmarq i Threshold, bowiem zawiera on w dużej mierze liryczne ballady („I Want To Build My World”, „You Hurt Me Inside”, „Nothing In This World Remains The Same”), akustyczne piosenki momentami ocierające się o folk („She’s Like A Fable”), a nawet o stylistykę country („Naturally”, „Please Don’t Leave Me Till I Leave You”). Piękno niektórych utworów podkreślane jest bogatą orkiestrową aranżacją („Just A Way It Goes”), niektóre z nich są pastiszami muzyki soul („Agony”), a tylko jedno nagranie ma nerw ostrego rockowego numeru („Naked”). „Cosmas” to album absolutnie przepiękny, przy którym można odpocząć, zrelaksować się i pomarzyć. To jakby chwila odpoczynku po zalewającej nas zewsząd fali głośnych dźwięków techno, disco i rap. To także ucieczka od patetycznych i złożonych artrockowych aranżacji, czy rozdygotanych heavymetalowych melodii. To Damian Wilson jakiego nie znamy. Niby ciągle ten sam, z tym samym szlachetnym głosem, z ta sama ciepłą dozą swej wielkiej indywidualności, ale w towarzystwie niezwykle nietypowego instrumentarium: skrzypce, wiolonczele, flety, harfy, oboje, akordeony, mandoliny, trąbki, saksofony i kontrabasy. Jeśli słyszymy już na tym albumie gitarę, to bądźmy pewni, że jest to 12-strunowa gitara akustyczna, jeśli perkusję, to okrojoną do tamburyna i kilku werbli. Zatem czy ta muzyka to ciągle rock? Trudno o jednoznaczną odpowiedź. Jedno jest pewne: słuchając tej płyty nikt z sympatyków Damiana Wilsona nie poczuje się rozczarowany. A jeśli już ktoś upiera się przy etykietkach, to do głowy przychodzi mi takie oto stwierdzenie: „Cosmas” to album z kameralną muzyką progresywną. I z absolutnie wspaniałym, niepowtarzalnym, rewelacyjnym  głosem Damiana Wilsona. Album, którego warto słuchać w nieskończoność. Bo takich płyt już prawie nikt nie ma dziś odwagi nagrywać.    

MLWZ album na 15-lecie Antimatter powraca do Polski z nowym albumem Steven Wilson na dwóch koncertach w Polsce w czerwcu 2025 roku Tangerine Dream w Polsce: dodatkowy koncert w Szczecinie The Watch plays Genesis na koncertach w Polsce już... za rok Airbag w Polsce na trzech koncertach w październiku