W oczekiwaniu na nowy album studyjny "Passiom" (premiera 11 kwietnia br.), siegnijmy po bootlegowe wydawnictwa z ubiegłorocznego festiwalu Rosfest'2010. Jak wiadomo, grupa Pendragon ma bardzo oddanych fanów w Polsce, a ten materiał z popularnego w USA festiwalu Rosfest daje dowód na to, że ma on zagorzałych wielbicieli również za wielką wodą. Kapitalnie przyjęty materiał z promowanego wtedy albumu „Pure” daje wiarę w rocka progresywnego. Nick Barrett fantastycznie potrafi zagrać na swojej gitarze, ale i świetnie wypada w roli konferansjera. Ten koncert to nie tylko odegranie materiału z starszych płyt i promocja nowego z „Pure”, ale i spotkanie z fanami.
Barrett bardzo dobrze rozluźnia atmosferę, niczym Collins w Genesis za starych czasów. Pomiędzy utworami, czasem ironicznie, Nick rzuca anegdotki odnośnie komercyjnego trybu życia w dzisiejszych chaotycznych czasach, ale nie to jest najważniejsze – wspaniale reagująca publiczność uczestniczy w prawdziwym show i zarazem może kontemplować magiczne dźwięki całego zespołu, bo wszyscy instrumentaliści są w wybornej formie.
Oczywiście koncert nie mógł się obejść bez wspaniałego „Breaking The Spell” - to prawdziwa uczta duchowa dla fanów, w końcówce Nick Barrett dał z siebie wszystko, co publiczność skwitowała ogromnym aplauzem. Świetnie również został przyjęty nowy materiał, momentami niemalże hardrockowy „Comatose” pokazał, że ten progresywny festiwal to nie tylko snobistyczne artrockowe kapele z klapkami na oczach – to wszechstronni muzycy, którzy potrafią dać rockowego „ognia” i zarazem rozbudzać muzyczną wyobraźnię pastelowo–elektronicznymi pejzażami.
Gdyby Pendragon zagrał tylko jeden utwór - „Master Of Illusion”, byłoby to prawdziwe święto dla kilkuset osobowej grupy jej fanów. Ta wersja brzmi tu doskonale jak nigdy przedtem. Nick śpiewa z niesamowitą pasją, wszystko co charakterystyczne dla tej brytyjskiej formacji zawarte jest w tym rozbudowanym utworze – cała magia, wszystkie te charakterystyczne riffy gitarowe Nicka oraz wirtuozerska gra niezmordowanego Clive’a Nolana na klawiszach powoduje wiarę w art rocka!
