„Return To Penrhos” to ciąg dalszy współpracy Lesa Penninga i Roba Reeda (ten drugi to lider i główny kompozytor grupy Magenta), którą opisywaliśmy w recenzjach płyt „Belerion” (2016), „Theme From Doctor Who” (2018) czy trylogii „Sanctuary”. Les Penning to były współpracownik (album „Ommadawn”), a przy okazji – podobnie jak Rob Reed - wielki admirator twórczości Mike’a Oldfielda. I właśnie w duchu mocno nasyconej celtyckim pierwiastkiem stylistyki autora słynnych „Dzwonów rurowych” utrzymany jest najnowszy album obu panów.
Tym razem Les Penning skomponował tytułowy temat „Return To Penrhos”, wzbogacił go słowem mówionym i w trzech porozrzucanych w programie płyty częściach uczynił z niego temat przewodni albumu. Pomiędzy trzy wspomniane części powplatał tradycyjnie zaaranżowane angielskie średniowieczne pieśni, melodie z renesansowych tańców, a przede wszystkim zaczerpnął liczne melodie z XVII-wiecznego podręcznika tańca „Dancing Master” opublikowanego przez Johna Playforda. Zaaranżował je wszystkie (jedną z nich, „Argiers” zaaranżował sam Mike Oldfield!) na celtycką nutę i stworzył bardzo zgrabną 50-minutową całość utrzymaną w duchu celtyckiego folku, która muzycznie idealnie pasuje do muzycznego świata zdefiniowanego wieloletnim dorobkiem Mike'a Oldfielda.
Płycie CD towarzyszy na tym wydawnictwie krążek DVD, na którym znaleźć można sześć teledysków oraz dwa krótkie filmiki z rejestracją występu Lesa Penning w klubie Acapela w Cardiff oraz fragment jego koncertu na Newbury Convention.
Tytułowe Penrhos to nazwa osady w hrabstwie Herefordshire, w której znajduje się słynny Penrhos Court – budynek, gdzie przed laty Penning nagrywał wspólnie z Oldfieldem. Warto też wiedzieć, że w sierpniu 1975 roku stacjonowała tu grupa Queen pracując nad albumem „A Night At The Opera”.
I jeszcze jedno, w sąsiedztwie znajduje się osiedle będące własnością Polish Housing Society - organizacji charytatywnej, której celem było zapewnienie mieszkań i pomocy polskim żołnierzom, którzy osiedlili się w Wielkiej Brytanii po II Wojnie Światowej. Ot, taki mały polski pozamuzyczny akcent na koniec…
